در هم شکسته ...

دلتنگی  ...
ابر نیست تا از چشمانم ببارد ...
یا آه ....
که از سینه ی درد بر آید

پر پر میزند
 پرنده ی جان به سرِ  قلبم
در مدار بسته ی  این کالبد خاکی
تا گاهِ  وصال معشوق
در هوای آخرین قرارگاه بی قراری .

آرشید

بهار و تابستانم یکی می شد ...
وقتی میوه ی خورشید می چیدم
از شکوفه زار بوسه های داغ تو  ... 

آرشید

رخنه کرده لشکر خواب ...
بر دلِ سیاه کهندژ شب

و چشمان آبیِ ستارگانِ بیدار از مرور آشوبِ دلتنگی ...
گشمدگان نبرد سرخِ  عشق را
در سو سوی سبز زمین می شمارند .

آرشید

فرو می نشست طوفانِ اندوه اما ...
میانِ تمامِ آشیانه های بر باد
دل من ...
بخدا نزدیکتر بود .

آرشید

به چشمت نیامده ام
مثل بهار در قطب ...

شاید درختی نرسته در زمهریر وجود

و این خاک منجمد ...
میلاد جوانه ای را به جشن ننشسته ...

اما هنوز هم ...
 شاه ماهی های مومن به گرمای عشق
از زیر سقف بلورین یخِ احساس
با خورشید ... آواز می خوانند .

آرشید

بیا اولین آرزوی بهار را ...
 با هم بر آورده کنیم !

جوانه ی بوسه از من ...
شکوفه ی  لبخند از تو .

آرشید

پنهان مانده ...
آخرین مقصدِ کویر ...
 زیر گامهای داغ  تلماسه های پای در راه ...
و من سراب تا سراب
گمراه ترین مسافر بیراهه ی عشقم .

آرشید

سرشته چون رد پنجه های نانوا بر خمیر ...
 عشق تو بر خاطر نان دلم

و من تمام عالم را میهمان خواهم کرد
بر سفره ای رنگین از شعر همان گندم
که در بهشتِ  خیال تو می روید .

آرشید

ستاره می بارند
واژه های شبرنگ آرامش
بر آسمان آبی نگاهت ...

آن هنگام که چشمان هستی
خمار آلود رویای توست .

آرشید